Στην Ελλάδα, εδώ και 4 δεκαετίες, οι Ελληνικές Κυβερνήσεις δελεάζονται από ένα περίερ¬γο ψηφοθηρικό σύνδρομο που τις ωθεί να παράγουν ένα συγκεχυμένο και αναποτελεσματικό νομοθετικό πλαίσιο. Σε κάθε νόμο επιδιώκουν να ανταποκριθούν στην ευρωπαϊκή νομοθεσία ικανοποιώντας ισχυρά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα που εκφράζονται από τις κομματικές, επιχειρηματικές, ποδοσφαιρικές και εγκληματικές νομεγκλατούρες οι οποίες χειραγωγούν την Ελληνική Κοινωνία με τις πιο απάνθρωπες και ανήθικες μεθόδους. Παντού στήθηκαν εγκληματικές συμμορίες με πληρωμένους δολοφόνους που: α) προάγουν τον χουλιγκανισμό και τη βία σκορπώντας το θάνατο σε δεκάδες ανθρώπους, και β) υποσχόμενοι μια ονειρική και ψυχοφελή ζωή προκαλούν τον αργό θάνατο σε δεκάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους με την εμπορευματοποίηση και διακίνηση λογής-λογής ψυχοτρόπων ουσιών.

Τα Πολιτικά Κόμματα και οι 300 Βουλευτές -εκπρόσωποι του Ελληνικού Λαού, που κάθε τρεις και λίγο συγκροτούν νομοπαρασκευαστικές Επιτροπές και νομοθετούν, αναρωτήθηκαν ποτέ: «Γιατί οι νόμοι τους και οι κρατικές δομές δεν μπορούν να πατάξουν τις βίαιες, εγκληματικές και δολοφονικές δράσεις;». Αυτοί είναι οι πιο σημαντικοί θεσμοί που ορίζουν τους νομικούς κανόνες και προσδιορίζουν τις κοινωνικές νόρμες και τα όρια του ευνομούμενου δη¬μοκρατικού κράτους. Και πραγματικά κάθε δημοκράτης και προοδευτικός πολίτης θλίβεται όταν βλέπει και ακούει καθημερινά στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας να διεξάγονται κοκορομαχίες στα διάφορα πάνελ με τη συνδρομή των μαϊντανών που προβάλλονται με την επιστημονική επικάλυψη των εξειδικευμένων γνώσεων. Κρυμμένοι πίσω από την ασφαλή ζωή που τους προσφέρουν τα προσοδοφόρα επαγγέλματά τους παρουσιάζονται ως σωτήρες καταθέτοντας μεγαλοστομίες και προτάσεις, χωρίς αντίκρισμα.

Πώς αντιδρά η κοινωνία και οι φορείς της, ζώντας στην παραζάλη της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης; Είναι κάπως ελπιδοφόρο που μικρές κοινωνικές συλλογικότητες σήκωσαν ανάστημα και ύψωσαν φωνές αντίστασης και αγώνα αντιδρώντας στους εγκληματίες που κουρνιάζουν «στη φωλιά του κούκου». Λογικές δημοκρατικές και ανθρωπιστικές φωνές που αηδιάζουν με τον ευτελή εκφερόμενο πολιτικό λόγο και διεκδικούν Δικαιοσύνη, Δημοκρατία και Κοινωνική Ειρήνη με την άμεση απόδοση ευθυνών. Για αυτούς τους ευαίσθητους Πολίτες είναι εμφανές πλέον ποιοι είναι αυτοί οι απαίδευτοι και αήθεις υπονομευτές του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος: α) που κακοποιούν και δολοφονούν ανελέητα γυναίκες, β) που δολοφονούν αδίσταχτα τους νέους μας στα γήπεδα και στα πεζοδρόμια με την καθοδήγηση σκοτεινών ποδοσφαιρικών κύκλων και συνδέσμων, γ) που εκφοβίζουν, διακινούν εξαρτησιογόνες ουσίες, βανδαλίζουν και ασχημονούν μέσα και έξω από τα σχολεία ψαρεύοντας πελατεία από μεγάλες παρέες μαθητών και εφήβων. Επί σειρά ετών γίνονται σοβαρές καταγγελίες για το «βρώμικο ρόλο» στελεχών της Δημόσιας Διοίκησης που κλείνουν το μάτι διευκολύνοντας λογής – λογής εγκληματίες που όλο το εικοσιτετράωρο αναλώνονται σε έκνομες και εγκληματικές πράξεις. Επίορκα ανθρωπάρια που αναρριχώνται στους κρατικούς μηχανισμούς προσφέροντας «ομπρέλες προστασίας και εκδούλευσης με το αζημίωτο» σε κυκλώματα πορνείας και ναρκωτικών. Περιπτώσεις ανθρώπων που χώνονται στους αρμούς της εξουσίας για να συγκαλύψουν χιλιάδες καταγγελίες ανθρώπων που βιώνουν τη βία και τον εκφοβισμό στους χώρους δουλειάς, στο σπίτι τους, στους χώρους διασκέδασης, μέσα και έξω από τα γήπεδα. Αυτή η σήψη και οι περίεργες συναλλαγές των επίορκων κρατικών λειτουργών με ισχυρά κυκλώματα της παραοικονομίας και της παρανομίας εδραίωσε τη διαφθορά όχι μόνο στην Ελλάδα και σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Αν η νομοθετική, η δικαστική και η εκτελεστική εξουσία δεν καταφέρουν να συγχρωτιστούν θωρακίζοντας το Δημοκρατικό Πολίτευμα και τους θεσμούς του με δίκαιους, ρεαλιστικούς και αποτελεσματικούς νόμους θα διευρύνεται το οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό χάος με την κυριαρχία των πιο αποσταθεροποιητικών και σκληρών εγκληματικών συμμοριών. Για αυτό η συλλογική και η ατομική ευθύνη των Πολιτικών Κομμάτων και της Κυβέρνησης αποτελεί το κλειδί για να αντιμετωπιστούν αυτά τα κοινωνικά φαινόμενα που πριονίζουν τη Δημοκρατία και την Κοινωνική συνοχή.

Σήμερα ο Άλκης, χτες η Ελένη Τοπαλούδη και κάθε μέρα δεκάδες γυναίκες και παιδιά δολοφονούνται και κακοποιούνται από ορδές φασιστών, τραμπούκων και χουλιγκάνων που πουλάνε ανδρισμό και σεξισμό λεηλατώντας τις ψυχές και τα σώματα χαμογελαστών και δοτικών συνανθρώπων μας. Και όταν φτάνουν -αν φτάσουν- αυτές οι υποθέσεις στις δικαστικές αίθουσες εμφανίζονται οι καλοθελητές συνήγοροί τους που βγαίνουν προκλητικά στις τηλεοράσεις επικαλούμενοι συνήθως, χωρίς ντροπή και αιδώ, τα εξής δικανικά άλλοθι: «βρισκόταν εν βρασμώ ψυχής», «να γίνει ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη», «είναι χρήστης ναρκωτικών ουσιών», «είναι αλκοολικός», «βρισκόταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση» και πάει λέγοντας. Αυτά συμβαίνουν δεκαετίες τώρα μπροστά στα μάτια μας, τα καταγγέλλουμε γραπτώς και φωναχτά! Ζητάμε από τα Πολιτικά Κόμματα να αλλάξουν οι νόμοι, και αντί να γίνεται αυτό παρεμβαίνουν τα ισχυρά λόμπι που προβάλλουν τις λύσεις τους στα τηλεοπτικά πάνελ πετυχαίνοντας ευνοϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις που διαιωνίζουν τα δικά τους συμφέροντα και ποτέ της κοινωνίας.

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Ειδικής Αγωγής -Π.Ε.Σ.Ε.Α.- καταθέτει, χρόνια τώρα, στις Ελληνικές Κυβερνήσεις και τις ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας συστηματικές προτάσεις για τον εκδημοκρατισμό του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και τη διασφάλιση του δικαιώματος στη δημόσια εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Από την αναγνώριση αυτού του δικαιώματος στο Νόμο 1566/1985 και την επανεκκίνησή του με τον Νόμο 2817/2000 το Ελληνικό Κράτος έκανε πολύ σημαντικά βήματα για την εδραίωσή του. Όμως εν έτη 2022 προέκυψαν νέα σύνθετα προβλήματα που αφορούν την εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Δυστυχώς όμως το επιτελικό Κράτος και η Κυβέρνηση αρνούνται το δημοκρατικό διάλογο, έχοντας την αντίληψη ότι πατώντας το μαγικό κουμπί του WEBEX λύνονται τα προβλήματα της εκπαίδευσης.

Σημείωμα του Διευθυντή Έκδοσης