Η ηθική σχέση του εαυτού μας με τον άλλον -τον έτερον, τον πλησίον- λειτουργεί ως πρά¬ξη λογοδοσίας και υπευθυνότητας που μας οδηγεί σε κοινωνικές σχέσεις με αξίες και αλληλο-σεβασμό. Οι σχέσεις μας με τους Άλλους δεν είναι καταπιεστικές, εξουσιαστικές και εκμεταλ¬λευτικές, αλλά ανθρώπινες και φιλικές. Δυστυχώς όμως στον μεταμοντέρνο 21ο αιώνα το σύ¬στημα Δικαιοσύνης υποχωρεί με τρομακτικούς ρυθμούς προς όφελος μιας ακατάσχετης βίας και καθημερινών δολοφονιών εις βάρος γυναικών και αδύναμων ανθρώπων. Οι κοινωνίες μας είναι πλέον κερματισμένες και διασπασμένες με αισθητή την απουσία του επιστημονικού, η¬θικού και πολιτικού Λόγου. Πολλές κοινωνικές ομάδες εκδηλώνουν άνομες, ανεύθυνες και βί¬αιες συμπεριφορές. Ακόμη και οι πολιτικοί μας ηγέτες στο διαδίκτυο καταφέρονται εναντίον των αντιπάλων τους με δηλητηριώδη ρατσιστική λεκτική βία: «…είσαι επικίνδυνος, αδίστα¬χτος, …εταιρεία οικογενειακών συμφερόντων…» συντηρώντας μια πολιτική νοσηρότητα.

Τέτοια φαινόμενα σε αυτό το πολιτικό επίπεδο εμφανίζονται ως αδυναμία διακυβέρνησης και πολιτικής ανικανότητας -από τα Κόμματα της Βουλής των Ελλήνων, την Κυβέρνηση και την Τοπική Αυτοδιοίκηση- να εφαρμοστούν οι Νόμοι του Κράτους και οι κανόνες της Δικαιο¬σύνης απέναντι στις ετερόκλητες απαιτήσεις των κοινωνικών ομάδων που συμπεριφέρονται εγωιστικά για την πάρτη τους και τα αδηφάγα συμφέροντά τους. Δείτε πώς τα πολύχρωμα ΜΜΕ προωθούν μια δήθεν προοδευτική και νεοφιλελεύθερη ιδεολογία κυνικών πραγματιστών και μπερδεμένων ιδεαλιστών, ενώ ταυτόχρονα υπονομεύουν κάθε έννοια κοινωνικής συναίνε¬σης και σεβασμού στις καθολικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Απεικονίζουν διαρκώς νέες κοινωνικές κατασκευές και νόρμες που προορίζονται μόνο για ορισμένες κατηγορίες αν¬θρώπων (π.χ. επαγγελματικές, οικολογικές, ορειβατικές, συνδικαλιστικές, διατροφικές, σε¬ξουαλικές, εθνικές, φυλετικές και πάει λέγοντας) που διεκδικούν την καθολικότητα ισχύος και επιβολής τους στο σύνολο της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί αυτονομούνται, χωρίς πολιτικά οράματα και στόχους. Ζούμε σε ένα χάος απαρνήσεων των νόμων, της ηθικής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που προκαλείται από ένα πλήθος νέων ιδιαίτερων και ετερόκλητων ατομικιστικών ηθικών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους πλέοντας σε ένα ατέλειωτο μίσος και ρατσισμό. Έτσι ενθαρρύνονται οι κάθε είδους μισαλλόδοξοι να βιαιοπραγούν, να βιάζουν και να δολοφονούν όσους και όσες αντιτίθενται στις απάνθρωπες και διαταραγμένες συμπεριφορές τους.

Οι διαφορές ανάμεσα στο ειδικό, το γενικό και το ατομικό δεν πρέπει να ισοπεδωθούν. Η ιδιαιτερότητα δεν είναι ατομικότητα. Συνυπάρχουν μόνο από τη σχέση τους με την καθολικό¬τητα του ανθρώπινου είναι. Η ιδιαιτερότητα περνά πάντοτε μέσα από το σχηματισμό των διαφόρων ιστορικών ομάδων όπου κάθε άνθρωπος συμμετέχει σε έναν επαγγελματικό χώρο, σε μια τοπική κοινωνία, έχει μια επαγγελματική ή εθνική ή θρησκευτική ή πολιτιστική κλπ. ταυτότητα, ζει σε μια οικογένεια, δρα σε ένα σωματείο κλπ. Η εμφάνιση του Πολιτικού Λόγου συνίσταται στην άρθρωση αυτών των ιδιαιτεροτήτων ανάμεσα τους και στη διαμεσολάβηση με την ανθρώπινη καθολικότητα. Όμως η προβληματική του Ηθικού Λόγου συνδέεται με την πολιτική όταν πραγματοποιείται αυτή η διαμεσολάβηση. Αυτή η διαμεσολάβηση είναι η έγκληση του Άλλου και η έγκληση της δικής μας υπευθυνότητας απέναντι στις ανθρώπινες γνωριμίες πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά και απέναντι σε όλους τους απόντες. Αυτό το άνοιγμα και αυτή η καθολικότητα είναι δυνατά μέσω της διαμεσολάβησης της γλώσσας που εισάγει τους ανθρώπους στο παιχνίδι της απουσίας μέσα στην παρουσία, και της παρουσίας μέσα στην απουσία θέτοντας τους ενώπιον του αιτημάτων του Άλλου. Εδώ εμφανίζεται ο ηθικός Νόμος που μας υπενθυμίζει ότι η πολιτική δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι εξουσίας συμφερόντων ή ωφελιμιστικών υπολογισμών, αλλά ένας αγώνας για τη συγκρότηση μιας δημοκρατικής προσωπικότητας για τον κάθε Πολίτη. Ο αμοιβαίος σεβασμός των ιδίων συμφερόντων και δικαιωμάτων από τον Άλλο είναι πολύ σημαντική εξέλιξη για τις κοινωνίες, σε μια εποχή που ζούμε μόνο μια κατάσταση: αυτήν της ισορροπίας του τρόμου και του αμοιβαίου εκβιασμού που μας εγκλωβίζει ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη όπου κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας, του υπόκοσμου, του άγριου καπιταλισμού, των αυτοχθόνων και εισαγόμενων δολοφόνων/τρομοκρατών.

Οι κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις οικοδομούνται μέσω των συλλογικών ταυτοτήτων, επιθυμιών και ταυτίσεων. Η επιθυμία εκδηλώνεται ως ενδιαφέρον, θέληση, δύναμη, εξουσία, συμφέρον στο ερωτικό, πολιτικό, θρησκευτικό και κοινωνικό επίπεδο. Το δίπολο επιθυμία και ταυτότητα μεταφράζεται ως ελευθερία και δικαιοσύνη στο πολιτικό επίπεδο, δηλαδή ως Νόμος του Κράτους, εμπιστοσύνη, αξιοκρατία, αξιοπιστία, πίστωση χρόνου και διαλόγου. Και στο θρησκευτικό γίγνεσθαι ως αγάπη και πίστη που πιστώνεται ως ηθικός Νόμος. Το Δίκαιο, η Δικαιοσύνη, τα Δικαιώματα και η αυθεντία τους δεν ταυτίζονται με την έννοια της κοινωνικής και πολιτικής κυριαρχίας εξουσίας. Το Δίκαιο για να μπορέσει να ισχύσει και να πραγματοποιηθεί έχει πάντα ανάγκη την αποδοχή του εκ μέρους των Πολιτών που συμμετέχουν και διαλέγονται με τους φορείς εξουσίας του Δημοκρατικού Κράτους Δικαίου. Η ιστορική εμπειρία ανέδειξε ότι οι νόμοι γίνονται ακατάπαυστα εργαλεία κατάχρησης και κυριαρχίας αλλότριων κρατικών, πολιτικών και κοινωνικών μηχανισμών που εξυπηρετούν με δόλιους τρόπους τα κατά περίσταση και συγκυρία συμφέροντά τους.

Επειδή αυτό συμβαίνει γενικά στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα και ειδικά στο υποσύστημα της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Ειδικής Αγωγής – Π.Ε.Σ.Ε.Α. καλεί την Κυβέρνηση και τα Πολιτικά Κόμματα να σκύψουν με υπευθυνότητα στα ζητήματα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Δημόσια Εκπαίδευση βάζοντας τέλος στις διακρίσεις και τους αποκλεισμούς των ΑμεΑ. Αναμένουμε η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να απαντήσει θετικά στο αίτημα του Π.Ε.Σ.Ε.Α. για ορισμό εκπροσώπου του στη Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή του ΥΠΕΠΘ που αφορά τον: α) Κανονισμό Λειτουργίας Π.Στ., β) Κανονισμό Λειτουργίας Τμημάτων Ένταξης, και γ) Κανονισμό Λειτουργίας για τα ΚΕΔΑΣΥ.

Σημείωμα του Διευθυντή Έκδοσης